Deze week gooit Pino haar schrijfstijl om en deelt ze haar dilemma’s over werk en vriendschappen! ook Jaye groeit goed door!

Lief dagboek 

Kind ligt op bed, man is weg dus deze mama heeft eindelijk rust om weer te schrijven. Dus kopje koffie erbij en typen maar!

Jaye

Aan Jaye heb ik laatste weken mijn handen vol.
De ene hart verzakking na de andere. Hij heeft door hoe die moet kruipen en hoe hij moet gaan staan. En in zijn loopwagen racet hij de hele kamer rond.  Zo hebben we dus zijn bedje al naar beneden kunnen doen en zijn de nodige valpartijen ook geweest. Dapper en trots blijft hij proberen.

Ook zijn de rust momentjes op de wc voorbij want ik wordt overal achtervolgt door een klein hummeltje met een big smile op zijn hoofd. En overal waar hij komt ontdekt hij natuurlijk vanalles. 

Op de opvang doet hij het super goed en leert hij ook van alles. Zo kan hij al bijna alle bewegingen van klap eens in je handjes.

Elke dag als ik uit mijn werk kom is het gelijk huilen en knuffelen omdat hij zo blij is wat smelt ik dan weg. De 3 dagen dat ik werk zie ik hem niet veel. Een paar uurtjes want na het eten gaat hij alweer naar bed en aangezien ik om 7 uur pas thuis ben is dat al snel maar dan juist van die korte momentjes geniet je extra de kleinste dingetjes doen het hem.

Als hij boos wordt als iets hem niet lukt of dat het zelf eten hem steeds beter afgaat zo kan ik wel uren volmaken.

de tijd vliegt

Jaye is alweer 9 maand de tijd gaat veel te snel. Ik herinner me de dag van de bevalling nog als gister en als ik daarover praat met iemand beleef ik het haast weer opnieuw zo vers staat het nog in mijn geheugen.

De verjaardag stress begint ook al een beetje op te komen vooral de vraag wat moet je halen?? Dat is een hele opgave hij is zo verwend dat hij alles wat je kan bedenken al heeft. En dan zijn er natuurlijk ook nog opa’s, oma’s, ooms en tantes die vanalles willen halen. Ik hou nu al mn hart vast maar kijk al uit naar zijn verjaardag. De cakesmash staat gepland en de eerste ideeën zijn er ook al. Helaas is het nog 3 maand wachten!!

Werk

Ik heb stiekem best wat stress van mijn werk. Het loopt niet zo lekker omdat ik een beetje vast loop met een paar collega’s. Na de nodige gesprekjes met collega’s en mijn manager is de situatie maar een heel klein beetje veranderd, wat ik zelf erg jammer vind. 

Ik doe in mijn ogen heel erg mijn best met alles maar door die collega’s krijg ik het gevoel dat het niet snel goed is. Ik krijg veel commentaar op dingen die ik doe of hoe ik ze doe. Ergens snap ik dan wel dat ze het goed bedoelen om me te helpen. Maar aan de andere kant heb ik dit gevoel totaal niet. Zodra er wat is wat hun irriteert of ze niet aanstaat lopen ze niet naar mij, maar gaan ze direct bij de manager klagen. Een compliment zit er ook niet in en feedback is vaak op een hele botte manier.

Dan weet ik echt wel dat ik een rommelkont kan zijn en soms niet de snelste ben en natuurlijk in een mannenwereld werk, maar er wordt een gigantisch groot vergrootglas opgelegd wat mij geen fijn gevoel geeft. Ik heb constant het idee alsof ik mezelf moet bewijzen. En om heel eerlijk mijn gedachten er bij uit te spreken vind ik het allemaal maar kinderachtig je hoeft je niet beter als mij te voelen want we zijn allemaal gewoon mensen.

Gelukkig heb ik ook nog leuke collega’s daar werk ik dan helaas niet samen mee, maar als dit langer doorgaat ga ik dat wel vragen het moet natuurlijk ook leuk blijven.

Gelukkig vergeet ik vaak de vervelende dagen als ik thuiskom en mijn kleine man helemaal blij staat te stuiteren om mama.

Vrienden/kennissen

Het probleem wat veel nieuwe moeder wel kennen denk ik. Wie zijn nou je vrienden en wie kennissen? Na mijn bevalling is mijn groepje vrienden wel veranderd. Tijdens de zwangerschap eigenlijk al.

Geen paniek Floor je bent altijd dezelfde bestie gebleven haha <3

Floor: PHIEUW

Ik ben de enigste/ eerste uit mijn polder vriendengroep die moeder is en dat is heel erg te merken. Je valt een beetje buiten de boot ofzo. Ook al weet ik dat het wel goed zit er is toch een soort van afstand je wordt nergens meer bij betrokken en er is heel weinig contact.

Dat ervaar ik met mijn poldervrienden maar Robin ervaart dat net zo.
Dan kom je dus op een gegeven moment op het punt van zijn het nou kennissen geworden?? Ik weet het eigenlijk niet. Maar om eerlijk te zijn maak ik me er ook niet zo druk om we worden allemaal ouder gaan onze eigen weg, en ik ben heel erg van het contact moet van 2 kanten komen niet van 1 kant. Mijn eigen schuld? Misschien wel een beetje.

frappant

Wat wel frappant is is dat de vrienden die ik wel veel zie en spreek allemaal een eindje weg wonen. Niet zo ff om de hoek. Ik hecht ook veel meer waarde aan hun dan dat ik stiekem doe aan mijn poldervrienden. Het zijn allemaal super lieve mensen hoor snap me niet verkeerd maar het contact enzo is gewoon heel weinig. En besteed dan liever energie aan de mensen die wel interesse tonen.

Uiteraard spreek ik Floor elke dag en een groepje andere game mama’s. En we hebben een hele goede vriend en vriendin in Almere wonen die we ook vaak zien en spreken. Maar iedereen woont niet zo 1,2 in de buurt wat soms wel jammer is waardoor je snel aan huis gebonden bent.

Wat het dan wel weer leuk maakt is dat ik altijd helemaal enthousiast wordt als we naar de verre vrienden gaan, en dat je dan ook gelijk een leuke dag hebt en niet een paar uurtjes koffie kletsen doei. 

Ik ben natuurlijk helemaal afgeweken van het vrienden dilemma. Wat vinden jullie? Worden vrienden kennissen of blijven het gewoon vrienden?
En hebben jullie dat ook meegemaakt na of tijdens je zwangerschap met vrienden?

Eind goed, al goed.

Zo naar een heel verhaal over Jaye, m’n werk en gedachten over vrienden ben ik wel benieuwd wat jullie van deze manier van schrijven vinden.

Ik wil niet depri, zeikerig of hoe dan ook overkomen hoor want ik ben nog altijd even vrolijk als altijd, geen paniek!

Maar helaas zijn dit wel dingen die laatste weken door mijn hoofd spoken en is het ook fijn om dat een keer van je af te schrijven.  En ik vraag me dus echt af horen zulke serieuze gedachten/belevenissen nou bij het moeder zijn of wordt ik gewoon oud!? 😉

bedankt voor het lezen en de reacties!
Tot snel!

Heb je het vorige dagboek gemist? die vind je hier!
Wil je mee kletsen kijk dan eens in onze Faceboek groep